Other realism

Ponieważ Nialla nie było, nikt nie chciał oglądać tego głupiego koncertu, więc chłopcy jak zwykle włączyli horror. Miałam już szczerze po dziurki tych horrorów, ale reszta najwyraźniej nie.
H- A tak właściwie to gdzie jest reszta?
J- Ulka i Zayn przytulają się na zewnątrz, a Niall gdzieś poszedł.
L- I nie zdziwiło go to?
Li- Nie słyszałeś jak Niall się darł, że między nim a Ulą koniec?
L- Nie i chyba nikt poza tobą tego nie słyszał.
Wszyscy pokiwali głowami.
O- Biedna. Idę do niej bo to w końcu moja siostra.
J- Nie musisz. Zayn już się nią zajął.
G- A tak w ogóle to czemu zerwali?
J- O ludzie. Zayn pocałował Ulkę na oczach Nialla.
G- Cooo?! A to pewnie dlatego zerwał z Perrie.
J- To nie wiedziałaś? Czy tylko Lou był taki mądry i mi to wypaplał?- spojrzałam na Mr.Marchewkę z pogardą.
L- Powinnaś się cieszyć, że ci ufam.
J- Ja ci coś powiedziałam na temat zaufania, więc mnie nie pouczaj w tych  sprawach.
L- Okey, okey.
Znów wtuliłam się w jego tors i nie  wiem kiedy zasnęłam. Rano obudziłam się w swoim łóżku, a obok mnie słodziutko spał Lou. Nie wiem jak mogłam być tak głupia by chcieć odebrać sobie życie. Przecież straciłabym wszystko to na czym tak bardzo mi zależało. Każdy może myśleć jak chce. Może jestem głupia, może egoistyczna, może mam zbyt wybujałą wyobraźnię, ale potrafię kochać. Kochać tak jak nikt inny nie potrafi. Bo jestem jaka jestem, a ci którzy mnie znają szanują to i nie próbują mnie zmieniać.

Przepraszam za ten koniec, ale jak to pisałam to miałam strasznego doła.